źródło: jaw.pl
Dzień to był szczególny i uroczysty. Pani Anna Gut – Wielkiewicz, mama ks. Józefa Guta proboszcza parafii pw. św. Elżbiety Węgierskiej w Szczakowej świętowała swoje 100 lecie urodzin.
W niedzielę 16 czerwca szanowna Jubilatka i zaproszeni goście na dziękowali za Jej piękne i długie życie.
Anna Wielkiewicz urodziła się na Podhalu, w Nowym Targu 18.06.1919 roku.
Było ich w domu pięcioro. Gdy miała 2 lata, umarła jej matka. Ojciec
ożenił się drugi raz i z tego związku przyszło na świat sześcioro
dzieci. Gdy wybuchła wojna, Anna miała 20 lat.
Anna opiekowała się młodszym rodzeństwem, pracowała na poczcie w Nowym
Targu, co dawało jej szansę przeżycia. Ona także, jak starsze
rodzeństwo, włączyła się w konspirację. Została łączniczką o pseudonimie
„Klara” i dostarczała żywność do jednego z oddziałów Pierwszego Pułku
Strzelców Podhalańskich Armii Krajowej. Dzisiaj jest Ona ostatnim
żyjącym żołnierzem 1 Pułku Strzelców Podhalańskich Armii Krajowej.
Rodzice i rodzeństwo Pani Anny pomordowali Niemcy podczas drugiej wojny
światowej. Po wojnie wyszła za mąż za Franciszka Guta i po urodzeniu
syna Józefa zamieszkała w Poroninie, skąd codziennie, aż do emerytury
dojeżdżała do pracy w Nowotarskich Zakładach Przemysłu Skórzanego
„Podhale”. Po latach otrzymała kilka odznaczeń wojskowych i honorowy
tytuł weterana walk o wolność i niepodległość. W 2001 roku dostała awans
na podporucznika Wojska Polskiego, o czym nie wiedzieli nawet sąsiedzi i
znajomi.
Niedzielne uroczystości rozpoczęła Msza św. Wśród gości byli: podsekretarz stanu w kancelarii Prezydenta RP minister Anna Surówka – Pasek, prezydent Paweł Silbert, przewodniczący Rady Miejskiej Tadeusz Kaczmarek, ks. dziekan Józef Lenda, ks. prałat Władysław Gil, ks. prałat Józef Jończyk, ks. Adam Banasik, ojciec Maksymilian Podwika, podpułkownik Andrzej Sygulski, komendant Wojskowej Komendy Uzupełnień w Katowicach, major Dariusz Ossowski, szef Wydziału Rekrutacji WKU, podpułkownik Grzegorz Gdula, dowódca Garnizonu w Bytomiu. Sztandary wystawiły 34. Śląski Dywizjon Rakietowy Obrony Powietrznej, Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej i Szkoła Podstawowa nr 10.
List Prezydenta RP Andrzeja Dudy skierowany do Jubilatki odczytała minister Anna Surówka-Pasek. W liście zawarto m. in. takie słowa: „Pani Porucznik – najserdeczniejsze gratulacje oraz życzenia dobrego zdrowia, wielu łask Bożych oraz satysfakcji ze wszelkiego dobra, którego przysporzyła Pani swojej podhalańskiej malej Ojczyźnie oraz całemu naszemu narodowi”.
Pani Anna została podczas mszy odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Ks. Józef Lenda życzył jubilatce by dobry Bóg wspierał Ją nadal siłą i łaską.
Syn Jubilatki, ks. proboszcz Józef Gut wzruszająco swą kochaną Mamę przedstawił mówiąc.
Bóg – Honor – Ojczyzna, to były słowa, które mieli w sercach Młodzi,
którzy urodzili się w niepodległej Polsce. Całe pokolenia cierpiały,
modliły się i walczyły, żeby oni po 123 latach znów mogli decydować o
życiu w odrodzonej Polsce.
Do tego pokolenia należy także moja Mama.
Dla niej pierwszy zawsze jest PAN BÓG.
Przed wojną pracowała u sióstr Serafitek w przedszkolu w Nowym Targu,
brała udział w różnych sztukach teatralnych wystawianych przy starym
kościele św. Katarzyny. I lubiła śpiewać, co zostało jej do teraz
zwłaszcza na Mszach świętych w tygodniu, gdy nie ma kto „pociągnąć”
jakiejś pieśni. Gdy w 1971 roku zgodziła się razem z Tatą, abym pojechał
na „katolickie kolonie” jak się potem okazało, był to 1 turnus 1
stopień pierwszej Oazy Krakowskiej, to oprócz ks. kardynała Karola
Wojtyły, który odwiedził młodzież uczestniczącą w rekolekcjach w
Olszówce k/Rabki – właśnie Mama przyjechała zobaczyć co się tam dzieje. I
tak zostało do teraz, bo jeszcze ostatnio byliśmy na rekolekcjach dla
narzeczonych, nie licząc tych setek różnych rekolekcji w których Mama
uczestniczyła przez lata w czasie wakacji i w ciągu roku.
A ja do dzisiaj nie mogę zapomnieć jednej kolędy w domu rodzinnym w
Poroninie, gdy ksiądz wikary zapytał mnie – dumnego i przemądrzałego
oazowicza: „a gdzie jest w Piśmie św. napisane o zielonej trawie?” Mnie
zatkało, bo nie miałem pojęcia. I gdy próbowałem coś wymyślić słyszę
nagle głos Mamy. „A czy nie było to przy rozmnożeniu chlebów?” Nie wiem
co wtedy pomyślał ks. Wikary, ale ja byłem całkowicie oszołomiony, że to
Mama lepiej znała Pismo święte niż ja… Oj, nauczyło mnie to pokory i
dlatego pamiętam to do dziś.
Drugie słowo: OJCZYZNA
Byli wtedy młodzi. Ze starych góralskich rodów. Gdy przyszli Niemcy i
powiedzieli, że jest góralski naród – oni nie podpisali volkslisty. I
poszli w góry. Jedni przeprowadzali ochotników do wojska na zachodzie.
Inni z bronią w ręku upominali się o Polskę, która jeszcze nie zginęła.
Ciężko było. Ale nie szczędzili krwi. I wiele krzyży zostało na górskich
polanach. A ile jeszcze na cmentarzach świata? Za wolność waszą i
naszą. W odpowiedzi na plany Niemców, którzy chcieli stworzyć
„Goralenvolk”–„góralski naród”, młodzi chłopcy i dziewczęta poszli do
partyzantki. Mama opiekowała się młodszym rodzeństwem, pracowała na
poczcie, co dawało jej szansę przeżycia. Ona także, jak starsze
rodzeństwo, włączyła się w konspirację. Została łączniczką o pseudonimie
„Klara” i dostarczała żywność do jednego z oddziałów Pierwszego Pułku
Strzelców Podhalańskich AK.
I trzecie słowo HONOR,
z którego musiało zdać egzamin pokolenie Kolumbów – rocznik 1920 ale też ci starsi –jak Mama. Czas wojny dołączył ją do tych, którzy mogli powiedzieć: „zachowałem się przyzwoicie”. Po wojnie wciąż pracowała. Nie zapisała się do PZPR, choć wiele razy ją do tego namawiano. Opowiadała kiedyś, że gdy koleżanki z pracy szły na zebranie partyjne, ona musiała pracować za siebie i za nie. Ale nie żałowała. I była dumna ze swoich decyzji. Nie miała żadnych przywilejów. Jedynym jej przywilejem było godne życie i zadowolenie z dobrze spełnionego obowiązku. \I była ciągle radosna, ale też pracowita. Nie zapomnę naszych pierwszych wakacyjnych rekolekcji dla rodzin. Gdy wszyscy pobożnie się modlili, rozmawiali o sprawach małżeństwa i cieszyli z cudownie przeżytych chwil, Mama zdążyła w tym czasie przekopać zakonny ogród i to ze względu na nią od razu dostaliśmy zaproszenie na następny rok, aby tylko przyjechać na kolejne rekolekcje. O tym, że nie było to czymś nadzwyczajnym mogą też zaświadczyć parafianie ze Szczakowej, którzy często mi przypominają Mamę, jak to jeszcze niedawno grabiła liście koło kościoła, albo odśnieżała parking przy plebanii. Takie jest zwykłe życie niezwykłego człowieka. 100 lat pięknego życia i danie świadectwa o tym, że BÓG, HONOR i OJCZYZNA to nie są puste słowa. Za wszystko dziękuję Ci Mamo!
Po mszy wszyscy udali się do przy parafialnego ogródka, gdzie goście i
wierni parafii składali Jubilatce serdeczne życzenia. Świętowano do
wieczora przy muzyce i wspaniałościach stołu. Całą ceremonię
transmitowano na żywo portalu www.jaw.pl.
Całą redakcją dołączamy się do serdecznych życzeń dla Jubilatki.
Ela Bigas